Z Moniką na spotkanie umawiamy się w kilka minut i już dwie godziny później jemy razem lunch w knajpce obok dworca Rossio. Rozmawiamy o ludziach, jedzeniu i poetyckich nazwach dań z bacalhau, czyli tradycyjnego suszonego dorsza. Monika mówi perfekcyjnie po portugalsku, ale na świetną komunikację składa się u niej przede wszystkim charakter – jest otwarta, czarująca, rozmowna. Z miejsca zyskuje sympatię kelnera, co poznać można po szerokim uśmiechu i fantastycznej obsłudze. Zresztą ja sama śmieję się przy niej więcej niż zwykle.

Z podróży zazwyczaj nie przywożę wielu pamiątek. Z tych tradycyjnych wybieram w zasadzie wyłącznie pocztówki. Część wysyłam do rodziny i przyjaciół, a kilka zdarza mi się wybrać dla siebie samej. Lubię szczególnie te nieoczywiste i w tych Lizbona jest prawdziwą mistrzynią.

Uznaję, że bratnią duszą może być także miejsce.

Może nią być wielkie tętniące życiem miasto.

Albo domek na wsi. Z ogródkiem i huśtawką.

Albo introwertyczna wyspa, niewidoczna ze stałego lądu.